Umutla birlikte Elif de umutlanıyordu. Elif sevgisini anlatınca hafiflemişti. Korkusu kaybolmuştu bir anda. Korkusuz biri oluvermişti! Doğruldu, ellerini Umutun dudaklarında gezdirerek gözlerine baktı. Sonra olanca sesiyle haykırdı:
Umutttt seni seviyoruummm! dedi. Elifin sesi kuyunun içindeki tüm boşluklara çarpıp yankılanıyordu defalarca. Daha hızlı bir ses tonuyla bu defa Umut haykırdı sevgisini:
Seni seviyoruuuuummm Elifffff! Hâlâ kuyudaydılar. En çok
Korktukları yer, en güvenilir yer olmuştu bir anda...
Umut:
Şunu da söylemek istiyorum! Öyle güzel bir gülüşün, öyle sıcak bir bakışın, öyle içten bir dokunuşun var ki, melekler yanında kurs alır yeminle! Seni sevdiğimi bir kere daha söylemek istiyorum bu vesileyle! dedi.
Elif ile Umut hayranlıkla birbirlerine bakıyorlardı. Santim santim, milim milim dokunuyorlardı birbirlerine. Yıllarca burada kalsalardı sorun etmeyeceklerdi, ikisi de halinden o kadar memnundu ki, rüyada olduklarını düşünüyorlardı. Çünkü bu kadar güzel hisler, bu kadar güzel duygular belki de sadece rüyalarda, hayallerde olurdu! Rüyadan uyanmak için birbirlerini öpüyorlar, sanki rüyaya kaldıkları yerden devam ediyorlardı.